فیلم کوتاه به گروهی از فیلم‌ها و آثار هنری گفته می‌شود که نسبت به فیلم بلند، هم‌زمان بسیار کمتری دارد و هم با بودجه بسیار پایین و تجهیزات کم ساخته می‌شود. در تعریف آکادمی علوم و هنرهای سینما آمده‌است که فیلم کوتاه باید حداکثر ۴۰ دقیقه یا کمتر، زمان داشته باشد. تیتراژ اول و آخر نیز جزو این زمان به‌شمار می‌آیند.
به عقیده پازولینی، فرم در فیلم کوتاه به مراتب بیشتر از فیلم بلند مطرح است. به این علت که وقایعی که در پیرامون ما اتفاق می‌افتند امکان تبدیل به فیلم کوتاه را دارند ولی امکان تبدیل به فیلم بلند را نه. همچنین وی بعد از فرم، فیلمنامه را عامل تفاوت می‌داند. از این نظر که وقتی مضمونی به ذهن ما می‌رسد به دکوپاژ فیلم کوتاه نزدیکتر است و قابلیت زیادی را برای فیلم کوتاه شدن دارد تا فیلم بلند. چون در فیلم کوتاه قرار است بین ۵ تا نهایتاً ۳۰ دقیقه قصه گفته شود. در فیلم کوتاه نماهای زیادی وجود ندارد و بسیاری از پلان‌های واکنشی که در فیلم بلند مطرح است حذف می‌شود. چرا که اگر حذف نشود دیگر فیلم کوتاه نخواهیم داشت. وی ادامه می‌دهد که تفکیک پلان در فیلم کوتاه بیشتر از فیلم بلند اهمیت دارد. چون با همین تفکیک پلان‌هاست که کارگردان خواهد توانست به راحتی بخشهای مختلف ماجرای فیلمش را به نمایش بگذارد.
جشنواره‌های بزرگ دنیا نظیر جوایز اسکار، جشنواره کن و جشنواره فیلم برلین، در کنار نمایش فیلم‌های بلند، نمایش فیلم کوتاه دارند و این فیلم‌ها جوایز خاص خودشان را هم می‌گیرند. نخستین فیلم‌های تاریخ سینما فیلم‌های کوتاه بودند. سینمای کوتاه، امروزه نیز در جهان وجود دارد و اندیشه‌ها و داستان‌ها را به صورت موجز بیان می‌کند. فیلم‌سازان بزرگی نظیر جوزپه تورناتوره، پیر پائولو پازولینی، کن لوچ، آلن رنه و… سینما را با فیلم کوتاه شروع کردند. در ایران نیز بهرام بیضایی، ناصر تقوایی، سهراب شهیدثالث، عباس کیارستمی، اصغر فرهادی و… سینما را با فیلم‌های کوتاه آغاز کردند. سینمای کوتاه جهان امروز به وسیله جشنواره‌های متعدد و شبکه‌های هنری تلویزیونی به حیات خود ادامه می‌دهد. خروج کارگران از کارخانه را می‌توان نخستین فیلم برادران لومیر به حساب آورد که نخستین فیلم کوتاه تاریخ سینما نیز محسوب می‌شود.